Op 12 en 13 mei werkte ik mee aan een workshop over de FAN benadering (Free Actors in Networks) in Parakou, Bénin. Opmerkelijk was dat deze keer niet ik maar iemand anders de tools uit de doeken deed en de deelnemers aan het werk zette. Cees Oosterhuis (Woord en Daad) deed dat met verve.

De workshop was deel van een omvangrijk traject van twee Nederlandse NGO’s: Woord & Daad en Red een Kind, die samen een alliantie vormen. De FAN benadering is ingezet om dit proces vorm te geven: eerst bij de managers in Nederland, en daarna bij de partnerorganisaties in Zuid Amerika, Afrika en Azië.

Op 12 en 13 mei werkte ik mee aan een workshop over de FAN benadering (Free Actors in Networks) in Parakou, Bénin. Opmerkelijk was dat deze keer niet ik maar iemand anders de tools uit de doeken deed en de deelnemers aan het werk zette. Cees Oosterhuis (Woord en Daad) deed dat met verve.

De workshop was deel van een omvangrijk traject van twee Nederlandse NGO’s: Woord & Daad en Red een Kind, die samen een alliantie vormen. De FAN benadering is ingezet om dit proces vorm te geven: eerst bij de managers in Nederland, en daarna bij de partnerorganisaties in Zuid Amerika, Afrika en Azië. Gelijktijdig vond net zo’n workshop plaats in Burundi, en eerder was er al één in Nicaragua geweest. De twee NGO’s hebben MDF ingehuurd om het hele proces te begeleiden, en voor MDF ben ik leidend voor wat betreft de netwerkbenadering.

In Bénin kwamen partners uit vier West Afrikaanse landen bijeen: Bénin, Burkina Faso, Tsjaad en Sierra Leone. Er werd gewerkt in het Frans en het Engels, met uitstekende tolken voor de simultaanvertaling. De werkbladen voor de tools zijn voor deze gelegenheid in het Frans vertaald. Voor Nicaragua zijn ook Spaanse versies gemaakt.

Samen met de Nederlandse stafleden was het een forse groep, zo’n 45 mensen. In de subgroepen werden de tools meteen toegepast op de opgaven waar de deelnemers mee aan de slag moesten: de onderwijsmensen bij elkaar, de specialisten in voedselzekerheid, in gezondheid, de verantwoordelijken voor monitoring en evaluatie, en de directeuren (CEO’s) van de partnerorganisaties.

Daar bleek dat de diverse groepen zich in verschillende versnellingen bevonden: in sommige groepen zagen deelnemers elkaar voor het eerst, terwijl anderen al een heel eind met elkaar op weg waren. Het was dus een goede greep geweest om groepen volgens thema’s in te delen.

Voor onze eigen M&E van de workshop hebben we een doorlopende tijdlijn gebruikt. Daaruit kwam naar voren dat de manier van kijken zeer werd gewaardeerd, al vond men sommige tools moeilijker dan andere. Dat is ook logisch voor een opzet van twee dagen. Veel positieve- en inzicht momenten, en weinig negatieve momenten.

Het was een aparte ervaring om langs de zijlijn te zitten, en alleen zo af en toe even wat nadere uitleg te geven. Dan vallen toch zaken op waar je niet bij stil staat als je zelf druk in de weer bent. Ik doe veel op ervaring en intuïtie, en besef dan niet meer dat een ander toch graag een lijstje essentiële punten heeft om af te werken. Ik kan nu de nieuwe beschrijving van de FAN approach op een aantal punten weer flink aanscherpen.

Het viel me overigens dik mee dat mijn Frans weer aardig terugkwam, na het zoveel jaren niet gesproken te hebben. Het weekje extra dat ik genomen heb voor mijn tour nostalgique, samen met mijn vrouw Barbara, zal daar ook wel wat aan hebben bijgedragen.

Ook bijzonder was het Christelijke karakter van dit gezelschap. Aan het begin en eind van elke werkdag een ‘devotion’ (een soort kerkdienst). Aan opwarmers geen gebrek: als daar behoefte aan was werd er een gospel ingezet, en de hele zaal stond weer te swingen. Ik was onder de indruk van de toewijding van deze mensen. Mooi om te voelen. Het leidde tot een vlaag van inspiratie op weg naar huis, waarin ik in een brief aan de deelnemers geprobeerd heb mijn wetenschappelijke verhaal in hun context te plaatsen.

De terugreis met de bus van Parakou naar Cotonou van zo’n 7 uur in de bloedhitte was trouwens ook een aparte ervaring. Voor een sfeerbeeld: lees verder.